Ryczka - wehikuł czasu

Ta ryczka jest dla mnie jak wehikuł czasu - przenosi mnie do maleńkiej, nadodrzańskiej wioski, do małego warsztatu gdzie wszystko jest czystą magią. Poukładane narzędzia, ostre dłuta, piły ramowe, strugnica. 

A ja niczego nie mogę dotykać! 
Dziadek wszystko wie i wszystko widzi!
Dziadek odchodzi w 86-tym.

Połączenia bezklejowe, bo skąd klej? Gwoździe i drewniane dybelki w łączynach. Płetwy w łączynach górnych! Ryzykowne połączenie, a jednak wytrzymało kilkadziesiąt lat. Tradycja…Fot. Ł.Giergasz

Ta mała, skromna ryczka jest dla mnie skarbem droższym od najpiękniejszych mebli.
Zgrabny napis wykonany szybko i wprawnie na dłuższym elemencie oskrzyni  - "środek"  - jedyny wyraz napisany ręką dziadka jaki widziałem przez całe życie.

Nie śmiałem poprawiać fachowcaFot. Ł.Giergasz

Historia zatoczyła koło. 

Ze starego stołka zrobiłem ... stary stołek.
Bo to przecież jest stary stołek.
Ale również żywa historia. Zapis czyjegoś pracowitego popołudnia. Może całego bożego dnia.
Stołek surowy - tak jak życie moich dziadków na zachodnim pograniczu Polski. Na Ziemiach Odzyskanych. Gdzie wszystko było "poniemieckie", a nie "nasze".
Gdzie na cmentarzach jeszcze nie pojawiły się groby bliskich bo przecież wszystko zostało gdzieś na Wschodzie albo w Polsce Centralnej.
Ledwo pamiętam mojego dziadka, ale ten stołek będzie mi go przypominał.
Liczę, że tę zaradność odziedziczy również imiennik mojego dziadka.
Mój pierworodny syn.
Franciszek.
Taki stolarski „blues”…

Z cyklu STOLARNIA 5m2

Prościej się nie da...  

Niedoskonałości 

Legenda…

Jaskółcze dylematy

Powinni tego zakazać

Ryczka - Wehikuł czasu