Klasy odporności drewna na korozję biologiczną

Żywotność drewna rozumianą jako okres jego użytkowania zależy oprócz jego gatunku od sposobu obróbki oraz sposobu wykorzystania surowca. Wyroby z tego samego gatunku drewna znajdujące zastosowanie w suchych pomieszczeniach mogą przeżyć setki lat podczas gdy narażone na wpływ warunków atmosferycznych i czynników biologicznych przestają istnieć już po kilku latach.

Poszczególnym gatunkom drewna można przypisać odpowiednie klasy odporności na takie czynniki jak: odporność na grzyby, insekty i termity. W krajach Unii Europejskiej stosuje się w tym celu klasyfikację zgodną z normą DIN EN 350-2.

Naturalna odporność na grzyby
Norma wyróżnia 5 klas określających naturalną odporność drewna. Najwyższa, klasa 1, oznacza drewno bardzo odporne na grzyby. Klasa 5 jest najgorsza i oznacza drewno nie odporne.
Przykładowo drewno cedrowe zaliczane jest do 2 klasy,  modrzew syberyjski do klasy 3, natomiast sosna skandynawska i świerk do klasy 4.

Naturalna odporność na insekty
Klasyfikacja jest nieco inna niż w przypadku określenia odporności drewna na grzyby. W tym przypadku stosuje się 3 klasy oznaczone dużymi literami: D, S i SH. Klasa D oznacza drewno odporne na insekty. Klasa S oraz SH określają stopień podatności na zagrożenie związane z korozją spowodowaną przez insekty.
Większość występujących w Polsce gatunków drewna można zaliczyć do klasy S.

Naturalna odporność na termity
Klasyfikacja wygląda podobnie jak w przypadku określenia naturalnej odporności na insekty. Wyróżnia się tutaj również 3 klasy oznaczone dużymi literami: D, M i S. Klasa D określa gatunek drewna odporny na termity. Klasa M oznacza drewno stosunkowo odporne, natomiast klasa S oznacza drewno podatne na zagrożenie spowodowane korozją przez termity. Spośród polskich gatunków drewna większość można zaliczyć do klasy S czyli podatne na atak termitów.

Naturalną odporność drewna można poprawić poprzez odpowiednie zabiegi konserwujące oraz stosowanie odpowiednich, specjalistycznych impregnatów do drewna, które znacznie przedłużają jego żywotność.

Zazwyczaj stosuje się dwa rodzaje impregnacji drewna: zanurzeniową i ciśnieniową. Impregnacja ma przede wszystkim na celu uodpornienie drewna na oddziaływanie szkodliwych warunków atmosferycznych, czynników zewnętrznych oraz biologicznych. Impregnacja zanurzeniowa polega na zatopieniu impregnowanego drewna w otwartym zbiorniku (basenie) wypełnionym roztworem impregnującym. Czas impregnacji zależny jest od środka i wynika z instrukcji producenta środka impregnującego. Zwykle trwa od kilku do kilkunastu godzin.

Impregnacja ciśnieniowa jest o wiele skuteczniejsza od zanurzenia. Podczas procesu impregnacji, realizowanego w komorach impregnacyjnych, zwykle w pierwszym etapie wytwarza się podciśnienie, które osusza drewno. W drugim, a następnie komorę wypełnia się roztworem impregnującym i zwiększa ciśnienie, aby wtłoczyć go głęboko strukturę drewna.

W Polsce najczęściej impregnuje się drewno sosny i świerka.

Nowoczesnym sposobem zwiększenia odporności drewna jest również termiczna modyfikacja drewna, o której można przeczytać w artykułach: